Powstanie Instytutu

          Instytut Benedyktynek od nieustającej adoracji Najświętszego Sakramentu powstał we Francji w XVII wieku w łonie rodziny monastycznej św. Benedykta jako gałąź kontemplacyjna, klauzurowa, o charakterze wynagradzającym.  Założycielka Instytutu, Matka Mechtylda od Najświętszego Sakramentu (Katarzyna de Bar 1614 - 1698), piastowała urząd przeoryszy w klasztorze w Rambervillers w Lotaryngii i była wybitną postacią odrodzenia religijnego XVII-wiecznej Francji. Rozmiłowana  w Regule benedyktyńskiej, a jednocześnie przejęta głęboką czcią wobec Najświętszego Sakramentu, który w epoce walk religijnych, w której żyła, często był celem zniewag, a nawet ataków świętokradztwa, poczuła się wewnętrznie przynaglona przez Boga do założenia klasztoru mniszek oddanych w szczególniejszy sposób adoracji i wynagradzaniu.  

          Wiosną 1652 r. ks. Gontier wystapił z planem założenia w Paryżu domu nieustającej adoracji wynagradzającej. Matka Mechtylda, dobrze już znana ze swej gorliwości o służbę Bożą, przewodnictwa duchowego wielu Sióstr i rozsądku, zostaje poproszona o poprowadzenie tego domu. Przyjmuje te propozycję, choć nie od razu, uważając, że taka jest wola Boża. Od tego czasu opuściła swój klasztor w Rambervillers i oddała się tworzeniu nowego Instytutu. Ogromną pomoca okazała się dla Matki hrabina de Chateauvieux, z którą M. Mechtylda zaprzyjaźniła się już wcześniej. To ona stała sie główną fundatorką pierwszej i następnych klasztorów, to ona załatwiała wszelkie urzędowe sprawy zwiazane z uzyskaniem zatwierdzenia nowego Instytutu.

          Matka Mechtylda, czuwając nad działaniami hrabiny, redagowała ustawy zakonne, konstytucje i cele nowego zgromadzenia. 19 III 1655 r. M. Mechtyldzie podczas modlitwy przyszło nagłe natchnienie, by ufając opiece św. Józefa, zwrócić się do ojca przeora Placyda z prośbą o zainstalowanie Najświętszego Sakramentu w kaplicy domu Sióstr. Uzyskała zgode, a nawet pozwolenie na uroczyste wystawienie Najświętszego Sakramentu w dniu instalacji, co równało się z zezwoleniem na utworzenie stałego, publicznego miejsca kultu.

          25 III 1653 r. odbyło się uroczyste wprowadzenie Najświętszego Sakramentu do kaplicy. Data ta jest również przyjęta za dzień założenia nowego Instytutu - Benedyktynek od nieustajacej adoracji Najświętszego Sakramentu. Ostateczne zatwierdzenie fundacji miało miejsce wiosną 1654 r.  12 III odbyła sie z tej racji specjalna uroczystość - w kaplicy Sióstr miała miejsce pierwsza adoracja wynagradzająca z udziałem królowej Anny Austryjaczki.

          Matka Mechtylda zaczerpnęła swoją duchowość, którą chciała nadać nowemu zakonowi z tradycji mniszej. Własnie w życiu benedyktyńskim znalazła zachętę do poświęcenia się bezinteresownie chwale Bożej. Dlatego też uważała adorację wynagradzającą nie za jakiś dodatek do Reguły, który by można było dowolnie odciąć i "przykleić" do czegos innego, ale za dojrzały owoc tej właśnie Reguły. Tym bardziej, że św. Benedykt umarł stojąc przed Ołtarzem, bezpośrednio po przyjęciu Ciała Pańskiego, dając w ten sposób przykład wszystkim swoim uczniom, gdzie mają szukać tego, co najważniejsze. Matka kładła nacisk na dwie bardzo ważne rzeczy w naszym powołaniu: adorację i ofiarę - cichą, bierną, ale zarazem świadomą i dobrowolną. Program życia, który Matka przedłożyła mniszkom był głęboki i jasny, wyrażony zrozumiale i pociągający.

           Matka zaproponowała też Siostrom, by oficjalnie i uroczyście wybrać Matkę Bożą na wieczystą Ksienię (najwyższą Przełożoną) swojego klasztoru. Siostry się zgodziły i na miejscu stalli opackiej stanęła figura Maryi z Dzieciątkiem błogosławiącym na jednym ręku i pastorałem w drugiej.

          Tymczasem, 20 X 1660 r. przyszło z Rzymu papieskie breve zatwierdzające przejście Matki do nowego Zgromadzenia. Mogła więc już całkowicie zająć się kształtowaniem życia swojej Wspólnoty - materialnie i duchowo.

          W 1658 r. zakupiono - w większości z funduszy przyjaznej hrabiny - plac przy ul. Cassette w Paryżu i rozpoczęto budowę kościoła i klasztoru. 21 III 1659 r. zgromadzenie przeniosło się do nowego budynku, 25 III miała miejsce uroczystość konsekracji kościoła, a po południu pierwsze w nowym klasztorze obłóczyny. Rozpoczęło się regularne życie zakonne, choć nie brakowało trudności. Matka głosiła bardzo wiele nauk dla Sióstr - wiele jeszcze zostało do powiedzenia lub do utrwalenia we wprowadzaniu w życie nowego charyzmatu, który miały Siostry praktykować.

          Pajawiły się też możliwości założenia nowych fundacji Instytutu, powstawały kolejno klasztory w:    

- Toul (5 XI 1664)

- Rambervillers (28 IV 1666) - agregacja klasztoru Benedyktynek

- Nancy (8 IV 1669) - agregacja klasztoru Cysterek

- Rouen (1677)

- Paryż (1684)

- Caen (1685)

- Warszawa (1687)

- Chatillon (1688)

- Dreux (1693)

          Matka całym swoim życiem przekazywała Siostrom swoją naukę i dobry przykład i czas miał pokazać, że skutecznie i owocnie. Powstawały fundacje na całym świecie.

           Jako drugi w Polsce powstał w 1715 roku klasztor we Lwowie. Jednak w 1945 roku mniszki zostały zmuszone w ramach repatriacji go opuścić i osiedliły się początkowo na Śląsku (Pławniowice, Bardo), a potem, w 1976 r. przeniosły się się do Wrocławia. Trzeci klasztor powstał w Siedlcach (fundacja klasztoru warszawskiego). Został on erygowany w 1959 roku.